پست شماره ی ۴ - گاهی باید همه چیز را گذاشت و رفت

ما آدما طماعیم. خودمونیم دیگه، تعارف نداریم.

گاهی به طمع چیزی که دوست داریم ، چشامونو رو خیلی چیزا میبندیم.

نه اینکه مثل کبک کلمونو بکنیم زیر برف ، نه، فقط...

میدونید یه زمان هایی زیادی خودمونو میذاریم جای بقبه و انقدر درکشون میکنیم که یادمون میره خودمون هم وجود داریم و حقی داریم.

انقدر خودمونو به خواب میزنیم تا اینکه یک روز حقیقت میزنه پس کلمون

و به خودمون میایم. بدتر از لحظه ای که میفهمی همه چی دروغ بوده، لحظه ای که میفهمی هنوز بخشی از وجودت دوست داره با این آدما دوست باشی دردناکه.

میدونی این آدما همش دروغ گفتن و تو رو انداختن جلو و پشت سر تو چه کارا که نکردن، اما...نمیدونم از تنهاییه یا از نبودن کسی که مثل تو فکر کنه، باز دلت میخواد همه چی به حالت عادی برگرده.اما در اشتباهی، آبی که ریخته شده رو نمیشه جمع کرد. باید بذاری بری قبل اینکه بیشتر آزرده شی.

گاهی باید همه چی رو گذاشت و رفت و به پشت

پست شماره 2 - وبلاگ نویسان کجایید؟؟...