پست شماره ۶ - تا کی؟

دیروز ظهر شنیدم که زلزله اومده در غرب ایران و حتی تا اینجا، شهر من لرزه اش حس شده ولی من...هیچی حس نکردم و هیچ خبری نداشتم.

سالهاست که با تلویزیون ملی قهرم و صادقانه در بهترین حالت شاید یک ساعت در هفته پای ماهواره بشینم اونم زمانیه که بخوام یک چیز شاد ببینم تا حالو هوام عوض شه.

در صفحات اجتماعی از ایرانی ها پرهیز میکنم. فالوشان نمیکنم و البته آنها هم با علایق من حال نمیکنن که بخوان منو  فالو کنن...تنها تلگرام می ماند.تنها راه اتصال من به ایرانی ها که فقط برای کارای درسی ساختم . به چند صفحه ی دیگه هم پیوستم اما ...درهرصورت خبرو دیر شنیدم و از خودم متاسف شدم.

اما تنها تاسف من به اینجا ختم نمیشه. باز در صفحه های حامی حیوانات به خبر فستیوال گوشت سگ خوری در کره برخوردم. 

به این فکر میکنم تا کی قراره همه چیز به همین روال بمونه؟ تا کی یک سری خبر تکراری رو باید بشنویم و هربار از شنیدنش اشک به چشمامون بیاد؟

از اینکه میبینم عبرت نمیگیریم ناراحتم. ازینکه کاری نمیکنیم ناراحتم . ازینکه نمیشه کاری کنم ناراحتم. 

ازاینکه زنده ام و ناتوان در کمک کردن متاسفم.

پ.ن۱: احتمالا بیشتر از من میدونید چطور کمک بفرستید برای زلزه زدگان پس دراین مورد حرفی نمیزنم اما در مورد فستیوال گوشت سگ خوری ، اگه مقدوره، اگه اهمیت میدید، لطفا به اینجا سر بزنید و امضا کنید.این امضا فقط ۲دقیقه طول میکشه ولی شاید جون کلی سگ رو نجات بده

http://www.thepetitionsite.com/678/196/320/

پ.ن: خیلی کارا برای  بهتر کردن این دنیا هست که میشه انجام داد،  میدونم، 

ولی دلیل نمیشه از چیزهای کوچیک چشم پوشی کنیم. به جای حرف زدن بهتر نیست عمل کنیم؟

پست شماره 2 - وبلاگ نویسان کجایید؟؟...